Episode 21 | De ontzetting van de hemel

Toen Jezus was gestorven aan het kruis, begon de Christus aan een reis die het aardse overstijgt.
Er wordt gezegd dat hij eerst afdaalde naar de hel om daar de laatste slag te slaan. Wat daarna gebeurde is een minder bekend verhaal, dat vertelt over zijn reis naar de hemel.

De paarlen poorten waren gesloten. Hoog torenden zij boven alles uit, statig en kil.
Over de muren klonk gezang uit schorre kelen, hees van het voortdurende zingen.
Het gejubel was na al die eeuwen nog maar moeilijk te onderscheiden van een klaagzang.

Zij hadden zich veroordeeld tot de hemel. Een zelfgekozen plek om de eeuwigheid te slijten. De poorten die hen bij aankomst zo oogverblindend toeschitterden sloten zich zonder deurklink achter hen. Hun eigen gelijk verzegelde de toegang. Voor altijd opgesloten in de heerlijkheid.

Voorgoed zaten zij daar. Verwijderd van allen die zij lief hadden gehad, maar gekozen hadden voor ene ander pad.
De eeuwigheid bleek eindeloos.
Het hemelse gerecht smaakte allang niet meer naar meer. De uitgelezen voortreffelijkheid van perfectie had al na een paar jaar haar glans verloren, maar duurde onaflatend door.
Dat waar zij zich bij leven steeds naar hadden uitgestrekt, bleek een eenzame gevangenis van voortdurende gelukzaligheid en lofprijzing.
Verworden tot een hel.

Daar stond de Christus voor de poorten. Hij balde al Zijn kracht bijeen en met een daverende slag verbrijzelde het slot.
Een tweede slag deed de muren schudden op hun grondvesten en bij de derde dreun vielen zij neer en neer en neer.
De hemel stroomde leeg. Een ieder die daarbinnen was werd door Hem bevrijd.

En samen met hen wie zij zo lang hadden moeten missen, vestigden zij zich weer op aarde om met een blij gemoed te zwoegen in het zweet des aanschijns, dat parels op hun voorhoofd maakte.

En zij leefden nog lang en zij stierven gelukkig.

Inspiratie voor dit verhaal: KLIK

Muziek: Looped Exodus